Unit IX: Content Clauses, Interrogative Clauses , Relative Clauses

Unit IX:  Content Clauses, Interrogative  Clauses , Relative Clauses

หลักไวยากรณ์ภาษาอังกฤษ              

               

                 Content Clauses

Content clauses อาจจะมีหรือไม่มี conjunction "that" นำหน้าก็ได้

เมื่อ content clauses ถูกใช้เป็น subject โดยทั่วไปจะมี it… นำหน้า

It is quite probable (that) he is already gone.

It annoys me very much (that) people always spell my name wrong.

บางครั้ง clause จะใช้ขึ้นต้นประโยค ในกรณีนี้ต้องใช้ that นำหน้า clause นั้นๆ

That he is already gone is quite probable.

Content clause อาจใช้เสมือน complement ส่วนขยายของประโยคก็ได้

My belief is that he never received my letter.

The worst of it is that you don’t know what you really like to do.

Content clause บางครั้งก็ใช้เป็น object ของ verb มักนิยมใช้โดยปราศจาก conjunction

I believe (that) he is already gone.

I told him (that) I was coming.

I said (that) I was too busy.

บางครั้ง object clause จะมี it นำหน้า

I take it that he gives his consent.

Content clause บางทีก็เป็น object ของ preposition

I know nothing except that he was a new-comer.

Men differ from brutes in that they can think and speak.

โดยมากเวลาใช้ content clause เราจะละ preposition ของ verb หรือของ adjective

I insisted (that) he should come up with us. (Insisted on  it)

Are you sure (that) nothing is wrong with the machine? (Sure of  it)

You must be very careful (that) nobody knows you are here. (Careful about  it)

Content clause มักใช้เป็น apposition คือใช้ตามหลัง nouns อย่าง fact, belief, suggestion,…

Nobody shares my belief that he was mad.

My suggestion that he was mad was not accepted.

ในกรณีที่ object clause ไม่สามารถใช้เชื่อมต่อท้ายคำกริยาหรือ it ที่ใช้แทนกริยานั้นๆ ได้ เรามักเติม the fact เข้าไปหน้า object clause

This cannot hide the fact that he is growing old.

We must face the fact that we are living in a revolutionary world.

Everything points to the fact that he knew it beforehand.

Interrogative Clauses

Interrogative clauses หรือที่เรียกอีกอย่างว่า indirect questions นั้น คือประโยคที่ยกมาจากประโยคคำถาม แต่นำมาเขียนหรือพูดใหม่ในรูปประโยคบอกเล่า โดยเรียงลำดับจากประธานและกริยาเหมือนกับประโยคบอกเล่า แต่ตัว interrogative word เองก็ยังคงวางไว้ที่ตำแหน่งขึ้นต้นในอนุประโยค และทำหน้าที่เสมือนเป็น conjunction

Direct: Who is it?

Indirect: Tell me who it is.

Direct: When can you come?

Indirect: I want to know when you can come.

Direct: What do you want? he asked me.

Indirect: He asked me what I wanted.

Indirect questions ทั่วๆ ไป มักมี conjunction "whether" หรือ "if" นำหน้า

Direct: Is he back?

Indirect: Tell me whether he is back (or not).

Direct: Do you like it?

Indirect: I want to know whether you like it (or not).

Direct: “Do you like it?” he asked me.

Indirect: He asked me whether I liked it (or not).

Conjunction "whether" ในตัวอย่างข้างบนอาจใช้ "if" แทนที่ได้ เรามักใช้อนุประโยค interrogative clause ในรูป object ของกริยาต่างๆ อาทิ ask, wonder, tell (me), want to know เป็นต้น

Tell me what you have heard.

I wonder who that can be.

I quite forget when I saw it last.

I want to know what that book is about.

I can’t understand why people do it.

I shall try to find out whether it is so.

หรือในกรณีต่อไปนี้ interrogative clause ถูกใช้เสมือน subject โดยมี it... นำหน้า

It is a mystery to me how people can enjoy that sort of thing.

It does not matter who said it, if only it is true.

หรือจะวางสลับตำแหน่งเอา interrogative มาขึ้นต้นประโยคเลยก็ได้

How people can enjoy that sort of thing is a mystery to me.

Interrogative clause อาจใช้เป็นส่วนขยายประโยคก็ได้

The important thing is not who rules, but how he rules.

That’s why prices are so high.

That, at least, is how it seems to me.

Interrogative clause อาจเป็น object ของ preposition

To be truly happy is a question of how we begin and not of how we end, of what we want and not of what we have.

It all depends on how far he has gone.

He clearly was interested in how one became a journalist.

I get a bit bothered now and then about what’s going to happen to me when the war is over.

Interrogative clause อาจใช้ต่อจาก verb หรือ adjective โดยไม่ต้องใส่ preposition ก็ได้ แม้จะสามารถใส่ได้ก็ตาม

I am not certain (or sure) where it is. (Certain of  it, sure of  it)

You must be more careful what you say to him. (Careful about  it)

I don’t care what people say. (Care for  other people’s opinion)

Interrogative clause มักใช้แบบลดรูป (โครงสร้าง infinitive)

How to begin is more difficult than where to stop.

He never knows when to speak and when not to.

I was at a loss what to answer.

                                 

Relative Clauses

เมื่อ relative clause ถูกใช้เสมือน nouns ตัว relative pronouns มักใช้ควบคู่กับ adverb “ever” ในประโยคตัวอย่างต่อไปนี้ relative clause ทำหน้าที่เป็นประธานของประโยค

Whoever says so is a liar.

What you said is quite true.

What puzzled me is how he got the money.

บางครั้งก็ใช้ it…ขึ้นต้นก่อน

It is quite true what they said the other night.

It has happened what we thought would never happen.

Relative clause ทำหน้าที่เป็นส่วนขยาย complement

A man is what he is largely because he is where he is.

He is a fool, that’s what he is!

Is this what you want?

Relative clause เป็น object ของ verb

You may marry whom (ever) you like.

He did not take what I offered him.

He will take what (ever) you offer him.

Relative clause เป็น object ของ preposition

You may dance with whom (ever) you like.

He only smiled at what we said.

I shall be only too grateful for whatever you can do for me.

ในประโยคตัวอย่างต่อไปนี้ relative noun clauses เกือบจะเหมือนกันกับ noun ที่ถูกขยายด้วย relative adjective clause

What you say = the thing which you say.

What he is = the man that he is.

What you offer = the thing which you offer.

Whatever you can do = anything you can do.

Whom you like = somebody whom you like.